Душанбе: Ҳумо, 2005. — 112 c.
Илми тавҳид яке аз улуми зарурии ислом ба шумор меравад, зеро он асосу пояи динро ташкил мекунад ва бидуни он шинохти Худо бо номҳо ва сифоташ, инчунин ошноӣ бо навъҳои тавҳид, ки рубубият, улуҳият ва тавҳиди асмо ва сифот мебошад, имконпазир нест.