Chojnacki Mieczysław. Wojsko Królestwa Polskiego, 1815-1831

Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1967. — 68 s.System uzupełnienia wojska regulowany był ustawą o poborze z 1816. Przewidywała ona stan pokojowy i stan wojenny wojska, istnienie wojska stałego, pierwszej i drugiej rezerwy. Polskie oddziały gwardyjskie tworzyły wraz z gwardyjskimi pułkami litewskimi stacjonującymi w Warszawie rezerwowy korpus gwardii. Pułk strzelców pieszych gwardii został zlikwidowany w 1817. Gwardie stanowiły zatem pułk grenadierów gwardii i pułk strzelców konnych gwardii oraz bateria konna. Oddziały gwardyjskie były uprzywilejowane. Oficer przechodzący z gwardii do pułku liniowego awansował o jeden stopień. Dowódcy Korpusu Rezerwowego i równocześnie dowódcy Dywizji Gwardii podporządkowany był batalion saperów i korpus pociągów, a także stacjonujące w Warszawie oddziały gwardii litewskiej (2 pułki piechoty, 3 pułki jazdy, 2 baterie artylerii). Piechotę tworzyły dwie dywizje piechoty po trzy brygady – dwie piechoty liniowej i jedna strzelców pieszych. Pułki składały się z dwóch batalionów, a te posiadały w swoim składzie cztery kompanie (na czas wojny pułki rozwijały się do czterech batalionów po osiem kompanii). Jazdę królestwa stanowiły dwie dywizje (jedna ułanów, jedna strzelców konnych) po cztery pułki, a te po cztery szwadrony (na czas wojny po sześć szwadronów). Dywizje tworzyły Korpus Jazdy Królestwa Kongresowego pod dowództwem generała kawalerii Aleksandra Rożnieckiego. Korpus w 1830 liczył 34 szwadronów, a w nich 6788 oficerów i żołnierzy.